De reis gaat echt beginnen.

Vandaag is onze reis naar Amerika begonnen.
Weet hebben om 5.15 uur afgesproken met de Hacquies bij het Shellstation om zo samen op weg te gaan naar Schiphol.
Bij aankomst gelijk de auto's geparkeerd in de parkeergarage van P3 en met de shuttle naar de vertekhal. Het waa staat er lekker rustig dus konden wij gelijk gaan inchecken, maar dat nam een hele andere wending.
Bij het loket aangekomen en onze papieren afgegeven voor de boardingpassen bleek de ESTA van Sylvia niet in orde, haar paspoortnummer was niet goed ingevuld bij de aanvraag, dus kon zij niet inchecken! Wat nu?!
De baliemedewerker zij toen dat wel een nieuwe ESTA aan moeten vragen bij het begin van de vertrekhal, daar stond een paal waar weer dit konden doen.
Wij dus naar de paal toe waar bleek dat hij out of order was. Gelukkig stond er een tweede naast die het wel deed?
Na alle gegevens te hebben ingevoerd en door te sturen bleek hij geen verbinding te hebben met het kantoor in de VS, werk kregen het spaans benauwd, want geen ESTA, geen Amerikaans avontuur!!!
Sylvia beende naar een vrouw aan de informatiebalie die maar moeilijk wilde meekomen, want zij mogen hun plek niet verlaten.
Toen samen met die vrouw aan de slag, wij deden precies hetzelfde maar nog steeds geen verbinding met het kantoor! Zou het aan de paal liggen?
De vrouw zei dat ze verder ook niets voor ons kon betekenen, LEKKER DAN!
Toen probeerde Joke het op haar Ipad, wat zeer moeizaam ging door de slechte wifi in de hal.
Maar ik dacht, de aanhouder wint , dus ik weer aan de slag en na 1 uur gestruggled te hebben met die ...paal is het mij toch gelukt. Weer 14 dollar lichter gingen wij weer terug naar de incheckbalie, waar wij gelukkig Door dezelfde vrouw werden geholpen, maar wat schept onze verbazing, op haar computer was de ESTA nog niet bekend, dit kon volgens haar wel 24 uur duren! 24 uur zei ik, op het scherm stond dat alles in orde was en ik had er gelukkig een foto van gemaakt en haar laten zien, maar toch, zij was nog niet bekend in haar systeem. De rij werd langer achter ons, maar Who cares!
Gelukkig kwam Sylvia's ESTA te voorschijn en mocht zij toch mee naar de States. Maar doordat het zo lang hadden geduurd konden wij niet meer bij elkaar zitten in het vliegtuig naar San Francisco, zij moest in de rij achter ons zitten maar de hostess zei dat er misschien in Londen wel wat geregeld kon worden.
Al met al bijna anderhalf uur verder konden wij naar de douane waar het erg druk was omdat zij staakten, hebben wij weer!
Na verloop van tijd zijn wij er toch doorheen gekomen en konden wij eindelijk aan de koffie en thee.
Om half 11 konden wij boarden, dit ging in 1 keer goed. Zou alles nu toch nog goed komen?

Wij vertrokken op tijd naar Londen waar wij ook op tijd aan kwamen. Naar onze bagage hoefde wij niet om te kijken, deze werd over gezet naar het vliegtuig naar de VS. Op tijd ons andere vliegtuig in, the mighty Airbus 380, het grootste passagiersvliegtuig van het moment, nou dat ging wat worden. Zeeën van ruimte, dachten wij maar dat viel even tegen.
Alleen de businessclass was heel ruim, bij economyclass hadden wij nog minder beenruimte dan in het vorige vliegtuig!
Gelukkig kon ik wel voor elkaar krijgen dat mijn meisje naast mij kon zitten.
Ik had haar stoel kunnen ruilen met een aardige Pakistaanse man.
Toen ging de boordradio, de captain meldde dat er twee passagiers te laat waren en hun koffers uit het ruim gehaald moeten worden, want enige tijd kon duren. Dit duurde dus bijna een uur!
Om even voor drieën gingen wel dan eindelijk de lucht in. Het avontuur kon beginnen.
We werden goed verzorgd, maar het werd toch een nare vlucht omdat je zo weinig ruimte hadden voor je benen kon je je kont niet keren het was toch een lange zit was van 10,5 uur.
Om17.20uur Amerikaanse tijd kwamen wel aan in San Francisco, waar we nu op weg gingen naar onze koffers. Maar voordat wij daar kwamen eerst de douaneformaliteiten. Er zat een oosterse vrouw op ons te wachten, hier werden onze vingerafdrukken en foto genomen. Ook wat vragen wat
wij kwamen doen. De vingerafdrukken verliepen moeizaam, de scanner werkte niet zo goed, maar uiteindelijk lukte het toch.
Nou de koffers duurde niet zo lang en dus op weg naar onze transfer naar het hotel.Er zou een busje staan bij uitgang 4 in de bocht.Een mannetje in een blauw hesje zou onze voucher in ontvangst nemen, maar geen mannetje te vinden.Ik naar binnen naar een infobali, maar deze vrouw kon de hele organisatie niet! Ik buiten aan een politieman gevraagd of hij wist waar wij moesten zijn en hij stuurde ons naar de airshuttle naar hal 2, wij dus naar boven maar dat bleek de vertrekhal te zijn, wij weer naar beneden, weer naar de infobali waar gelukkig een ander zat en ons de goede kant op leidde.
Buiten vonden wij idd het mannetje met de blauwe jas. Ik liet hem mijn voucher zien maar hij kon het hele hotel niet, ik zei the Opal en hij vroeg Opel, nee the Opal! Gelukkig kwam er een collega van hem bij die wist welk hotel het was. Het busje kwam, wij hadden een Chinese chauffeur die reed pittig door moet ik zeggen, maar hij bracht ons veilig bij het hotel.
Het hotel was under construction, wij vonden het prima, wij waren erg moe van de reis, so who gives a shit.
Wij spraken om 21.00uur af om nog wat te gaan eten en een kort wandelingetje te maken.
Het werd de Burger King, waar wij een lekker simpel burgertje met patat namen, wat kan dat toch lekker zijn.
Nog even een stukje gelopen langs de Opera en Cityhall, statige gebouwen hoor, mooi uitgelicht, maar toen ging bij ons ook een beetje het licht uit.
Moe maar voldaan kwamen wij op de kamer en na een lekkere douche gingen wij slapen.
For now goodnight and sleep tight.